ഉണ്ണി മാങ്ങകള്‍

കരളില്‍ കൊത്തിക്കിളച്ച്

വിരലാല്‍ കണ്ണുതുളച്ച്

വറുതിയില്‍ നട്ടതാണ്

ഈ മാവുകള്‍.

ഇന്ന് മാമ്പഴമല്ലതില്‍

ഉണ്ണീ..

നിന്‍ ചിത്തം കാര്‍ന്നുതിന്നും

കോശങ്ങള്‍ വളരുന്ന പിണ്ഡം

വിശപ്പിന്‍ മണ്‍പാത്രത്തില്‍

മണ്ണിരകള്‍ പെറ്റുപെരുകുന്നു  

നിന്‍റെ കശേരുക്കളില്‍ പിത്തരസം

മുടിനാരിഴകളില്‍ ലാവാ പ്രവാഹം 

നിന്‍റെ കണ്ണു നീരിനുമുണ്ട്

അമ്ലത്തിന്‍റെ രൂക്ഷ ഗന്ധം

ഉണ്ണീ..

നിനക്ക് ഉഞ്ഞാല്‍ കെട്ടാന്‍

ഒരു മഴവില്ല് പോലുമില്ലെന്നോ

നിന്‍റെ ഓലപ്പമ്പരം

യജമാന്‍മാരുടെ ശിരസ്സ് അറുക്കുമെങ്കില്‍

കാക്കത്തൊള്ളായിരം മാമ്പഴങ്ങള്‍

കാക്ക കൊത്താതെ പോയേനെ...

സമര്‍പ്പണം: മുതലമടയിലെ എന്റോസള്‍ഫാന്‍ പ്രദേശ  മാമ്പഴ തൊഴിലാളികളുടെ  കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ക്ക്.

ഒരു പ്രണയലേഖനം

പ്രിയപ്പെട്ടവളേ... നീ എന്‍റെ ഹ്ര്‍ദയം കവര്നിരിക്കുന്നു...

നാം കണ്ടുമുട്ടിയ ദിനം നീ ഓര്‍ക്കുന്നുവോ..? നിന്‍റെ ആത്മാവ് എന്നെ വലയംചെയ്ത സ്നേഹമാലാഖമാര്‍ ഒഴുകിയ ആ ദിനത്തെ... വെളുത്ത പട്ടണിഞ്ഞ ജാലകത്തിലൂടെ കടന്നുവരുന്ന പൂനിലാവിന്‍റെ ഒരു കതിരുപോലെയായിരുന്നു നീ. ഒന്നും മിണ്ടാതെ എങ്കിലും ചുണ്ടുകളുടെയും 

നാവുകളുടെയും നാദങ്ങളേക്കാള്‍ ഉല്‍ക്ര്ഷ്ടമായ സ്വര്‍ഗ്ഗീയഭാഷ നിന്‍റെ സവ്ന്ദര്യം കാത്തുസൂക്ഷിച്ചിരുന്നു.നിന്‍റെ ഹ്ര്‍ദയം പുലരിയില്‍ വിടരുന്നു. പൂവിന്‍ നിശ്വാസത്തെക്കാള്‍ മ്ര്‍ദുലം നീ.. എങ്കിലും പര്‍വ്വതങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ കുടുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന തടാകജലം പോലെ സമുദ്രത്തിന്‍നടുവില്‍ നന്ക്കുരമിട്ട ഒരുതോണിയെപോലെ.. നീ വിശുദ്ധമായ ദേവദാരുക്കളുടെ സുഗന്ധത്തില്‍ കുതിര്‍ന്ന സാനുക്കളുളള ഒരു പര്‍വ്വതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടുനില്‍ക്കുന്നു. സമുദ്രതീരം തിരമാലകളുടെ കഥകേള്‍ക്കുന്നപോലെ ഞാന്‍ നിന്‍റെ ആത്മാവിന്‍റെഭാഷ കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്...ഞാനറിയുന്നു തുറന്ക്ഭേദിച്ചു നിന്‍ സ്നേഹപ്രവാഹം സമുദ്രസംഗീതമായ് മാറുന്നത്. എങ്കിലും ഒരുപേടമാന്‍ പോലെ ഒരിക്കലും പിടിതരാതെ നീ ഒഴുഞ്ഞുമാറുന്നു. കാറ്റേറ്റ് ഇളകിയ പൂക്കളുടെ ദളങ്ങളില്‍നിന്നും പൊഴിയുന്ന തുഷാര ബിന്ദുക്കളെപോലെ
വാക്കുകള്‍ നിന്‍റെ ചുണ്ടുകളില്‍ നിന്നുതിരുന്നത് കേള്‍ക്കാന്‍ ഞാന്‍ കാതോര്‍ക്കുന്നു.
പ്രിയേ.. ഒരു കവി തന്‍റെ വിഷാദചിന്തകളെ സ്നേഹിക്കുംപോലെ നീ എന്നെ സ്നേഹിക്കണമെന്നു
ഞാന്‍ അഭിലഷിക്കുന്നു. അപ്പോള്‍ എന്‍റെ ആത്മാവിനെ നിന്‍റെ ആത്മാവിനുള്ള ആവരണമാക്കും... 

എന്‍റെ ഹ്രദയത്തെ നിന്‍റെ സവ്ന്ദര്യത്തിന്റെ നികേതമാക്കും... എന്‍റെ വക്ഷസ്സിനെ നിന്‍റെ ദുഖങ്ങളുടെ ശവകുടീരമാക്കും...പുല്‍ മൈദാനങ്ങള്‍ വസന്തത്തെ സ്നേഹിക്കും പോലെ സൂര്യകിരണങ്ങള്‍ക്ക് കീഴിലുള്ള പൂവിന്റെ ജീവിതം ഞാന്‍ നിന്നില്‍ ജീവിക്കും.പുഷ്പങ്ങളുടെ ആമന്ത്രന്നങ്ങളും നിശബ്ദതയുടെ ഗാനങ്ങളും ശ്രവിക്കുന്ന ആത്മാവിന്നു എന്‍റെ ആത്മാവിന്‍റെ കരച്ചിലും എന്‍റെ ഹ്രദയത്തിന്റെ മുറവിളിയും കേള്‍ക്കാന്‍ കഴിയും. പ്രേമിച്ചവരുടെയും കവികളുടെയും ആത്മാവുകള്‍ വസിക്കുന്ന സ്വര്‍ഗ്ഗീയലോകത്തെ സ്വപ്നം കണ്ടുകൊണ്ട്‌ ഞാന്‍ ഉറങ്ങും. പ്രിയേ... സ്നേഹം ആത്മ ബന്ധത്തിന്‍റെ സന്താനമാണ്. ഈ സ്ഥലത്തുവെച്ച്  വസന്തം സ്നേഹത്തിന്‍റെ തടങ്കലില്‍ നമ്മെ ഒരുമിച്ചുചേര്‍ത്തു കൊടുംകാറ്റിനുമുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്ന ശക്തമായ ഗോപുരങ്ങളെപ്പോലെയായിതീരാം നമുക്ക്. ആത്മാവിന്‍റെ കുട്ടുകാരീ... രാത്രിയുടെ മറവില്‍ നമുക്ക് സമുദ്രതീരത്തേക്ക് പോകാം..
നമ്മെ കടലുകള്‍ക്കക്കരെ കൊണ്ട്ചെന്നെത്തിക്കുന്ന തോണിയില്‍ നമുക്ക് കയറിക്കുടാം... അവിടെ പുതുജീവന്‍ കണ്ടെത്താം...ഈ വരണ്ട മരുഭൂമിയില്‍നിന്നും പൂക്കളും വാസനച്ചെടികളും വളരുന്ന പച്ചവയലുകളിലേക്ക്  നമ്മെ നയിക്കുന്ന പ്രകാശം നമുക്ക് പിന്തുടരാം...

                                                                                                                                                    കടപ്പാട്: പേരറിയാത്ത കവികളോട്...  

    

നിലാവിനപ്പുറത്തെ പുഴ

വയലുകള്‍ തീ പിടിക്കുന്നു 

ഷാഹിനാ

ഞാന്‍ നിന്‍റെ മെലിഞ്ഞ വിരലുകളെയും സ്നേഹിക്കുന്നു 

പിളര്‍ന്ന ഖബറുകള്‍ 

ഉണങ്ങിയ മൈലാഞ്ചി

നിലാവിനപ്പുറത്ത്

ഇപ്പോഴും പുഴയൊഴുകുന്നു.

ഷാഹിനാ

മുന്തിരിത്തോപ്പുകളുടെ അധിപയാണ്  നീ

എന്‍റെ കിനാക്കളുടെ ഒളിസങ്കേതവും

എന്നിട്ടും നിന്‍റെ ആകാശത്തില്‍

ഒരുനക്ഷ്ത്രം കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

ഓര്‍മ്മയിലിപ്പോഴും നിനക്ക് പനിനീരിന്‍റെ സുഗന്ധം

മഞ്ഞിന്‍റെ വെളുവെളുത്ത നിറം 

ഒരു കുരുന്നുമാലാഖയുടെ 

ചിരിക്കുന്ന മുഖം 

ഇനി നീ പറയുക 

ഞാനാണോ നീയാണോ ആദ്യം മരിച്ചത്.